♥︎
En wat je lichaam je eigenlijk wil vertellen…
​
Ken je dat? Je hoort een liedje van vroeger en je zingt ineens woord voor woord mee. Je ruikt een bepaalde geur en 'bam' je bent weer terug op dat ene terras, die vakantie, dat ene moment. Dat is je onderbewustzijn aan het werk. Daar wordt van alles opgeslagen wat je in je leven hebt meegemaakt: herinneringen, gevoelens, overtuigingen. Veel meer dan je denkt. Autorijden, tandenpoetsen, douchen: je denkt er niet meer bij na. Je zit in de automatische piloot.
​​
Onze hersenen zijn superslim. Ze filteren, automatiseren en regelen eigenlijk bijna alles voor je. Je maakt elke dag soms wel 10.000 keuzes. Het overgrote deel niet eens bewust. Die keuzes komen allemaal uit je onderbewuste geheugen. De is als archiefkast vol ervaringen die niet op ooghoogte, maar diep in de kelder staat. Je kunt er niet zomaar bij. Maar, het dirigeert wél hoe jij je voelt, wat je doet en hoe je reageert.
Opgeslagen Emoties
Wat je lijf nog weet, ook als jij het vergeten bent...
​
Je brein bestaat uit drie delen:
​
-
Het reptielenbrein: jouw overlevingsinstinct. Zorgt voor ademhaling, hartslag, reflexen.
-
Het limbisch systeem: jouw emotiecentrum. Hier worden gevoelens en herinneringen aan elkaar gekoppeld.
-
De neocortex: de rationele denker in jou. Plannen, praten, rekenen, dat stuk.
Maar hier komt ‘ie: van alle keuzes die je maakt op een dag, komt maar 5% vanuit dat rationele brein. De andere 95% komen uit je instinct en je eigen emoties.
​
Dus als jij ineens boos bent zonder duidelijke reden...
Ineens blokkeert tijdens een gesprek…
Of als je lijf in de stress schiet terwijl jij denkt: waarom nu?
Dan is de kans groot dat een oude trigger, een oude pijn je onderbewuste heeft geraakt.
​​
Je lijf herkent gevaar sneller dan jij met je hoofd kunt verklaren. Het herkent geuren, blikken, toonhoogtes alles wat ooit gelinkt is aan pijn. Het wil je beschermen. Dat is liefdevol, maar soms ook onhandig. Zeker als jij die emoties nooit echt hebt kunnen verwerken.
Waarom blijven onverwerkte emoties vastzitten in je lichaam?
​Onverwerkte emoties verdwijnen niet vanzelf. Ze gaan niet gewoon “weg”, hoe graag we dat ook willen.
Ze parkeren zich ergens in je lijf. Soms in je buik, soms in je schouders, je hartstreek of je kaken. En als ze daar te lang blijven zitten, gaan ze protesteren.
Dat voel je. Je wordt sneller moe. Prikkelbaar. Je reageert heftiger dan je zou willen. Of je voelt je steeds weer onzeker, angstig of verdrietig zonder duidelijke aanleiding.
​
Misschien herken je het: steeds weer diezelfde triggers. Datzelfde patroon waar je maar niet uitkomt. En je vraagt je af: waarom gebeurt dit nou?
​​
Waar komen die blokkades vandaan?
​​Zal ik eerlijk zijn? Ik heb mijn kinderen regelmatig achter het behang willen plakken
En echt, ik dacht dat het aan hén lag.
Totdat ik ontdekte dat mijn eigen reacties eigenlijk veel meer te maken hadden met oude emoties in mijzelf.
​​
Emotionele blokkades ontstaan niet van de ene op de andere dag.
Soms gaan ze terug naar je jeugd, je schooltijd, je zwangerschap of zelfs naar de tijd daarvoor. Momenten waarop je iets meemaakte wat te groot, te pijnlijk of te verwarrend was om op dat moment te verwerken.
​​
En dus… zette je lijf het even “on hold”.
Waarom zetten emoties zich vast?
​Je onderbewustzijn is als een archiefkast zonder slot.
Fijne herinneringen, verdrietige momenten, onuitgesproken pijn.
Maar ook heftige emoties waar je niet mee om kunt gaan 'zoals vaak gebeurt bij kinderen' worden als het ware “bevroren”.
​
Je linker- en rechterhersenhelft konden het samen niet verwerken.
En dus blijft er iets hangen.
Als een knoop. Een blokkade. Iets wat niet stroomt.
​
Wat kun je doen?
​Kijk ze aan! Tot je ze begrijpt en ze stap voor stap kunt loslaten.
En dát is precies wat we met NEI gaan doen.