Over Mij

Hi, ik ben Deniece

NEI-therapeut, 42 jaar, moeder van drie pubers (en twee bonuspubers) en ervaringsdeskundige in het hooghouden van álle ballen.

Sinds mijn zestiende werk ik in de zorg als verpleegkundige, altijd gefascineerd door de mens, gedrag en alles wat daarachter schuilt. Mijn nieuwsgierigheid naar hoe lichaam en geest elkaar beïnvloeden heeft me altijd gedreven. Pas toen mijn zoon gezondheidsklachten kreeg, werd deze fascinatie écht relevant.

Mijn zoon had constant last van verkoudheid, koorts, veel overgeven, en regelmatig keelontstekingen. De nachten waren dramatisch. We waren moe, wanhopig en voelden ons machteloos. Medische onderzoeken gaven geen antwoorden. Tot ik via via in aanraking kwam met een NEI-therapeut. Ik kende het niet, maar ik was inmiddels bereid alles te proberen om eindelijk een nacht door te slapen.

Na één sessie sliep mijn zoon door! Wat een opluchting voor ons allemaal. Na drie sessies zat hij veel beter in zijn vel en verdwenen zijn lichamelijke klachten. Dit was voor mij een eye-opener: onverwerkte emoties kunnen veel meer invloed hebben op ons lichaam en welzijn dan ik had gedacht. Het waren niet alleen zijn emoties, maar ook die van mij en het gezin die invloed hadden.

Deze ervaring opende mijn ogen, en in 2014 besloot ik om de opleiding NEI-therapie te volgen, puur voor mezelf en mijn eigen gezin. De kinderen waren vaak mijn proefkonijnen, en ik leerde bijvoorbeeld mijn jongste om haar angst voor water te overwinnen, zodat zij door het gat durfde te zwemmen. Mijn oudste had een ‘tik’: ze likte constant aan haar vingers. Toen we in gesprek gingen, bleek er iets op school te spelen waar ze mee worstelde. Het gesprek bracht inzicht en het gedrag stopte direct. Deze processen waren zo bevrijdend voor hen en voor mij, dat ik dieper in NEI-therapie wilde duiken.

En dat was de gamechanger.

Van overleven naar écht leven

Als ik terugkijk, zie ik dat ik vaak periodes had waarin ik niet lekker in mijn vel zat. Ik was moe, had een kort lontje, vaak migraine, en was allesbehalve gezellig. Het voelde als overleven. Toch gaf ik daar nooit echt aan toe. Als moeder van drie jonge kinderen had ik simpelweg geen tijd om stil te staan bij hoe ik me voelde. Het was altijd doorzetten, iets wat ik wel gewend was.

Maar alles veranderde toen ik op mijn 32ste plotseling mijn moeder verloor. Die gebeurtenis bracht de eerste echte klap in mijn leven. Kort daarna volgde een pittige scheiding. Ondanks deze tegenslagen bleef ik doorgaan. Er was simpelweg geen andere optie.

Het was pas jaren later dat ik begon te beseffen hoe diep mijn patronen en overtuigingen zaten. Twee jaar na mijn scheiding leerde ik mijn huidige vriend kennen, hij hielp me om anders naar mezelf te kijken. Maar ik bleef vasthouden aan het idee dat ik alles zelf moest doen. Werk, gezin, huishouden... alles. De druk was enorm, maar ik zette door. Zo had ik het altijd gedaan.

Mijn vriend zei keer op keer dat het oké was om hulp te vragen, dat ik het niet allemaal alleen hoefde te dragen. Eerlijk? Ik vond dat vreselijk irritant. Want als ik het altijd zelf had gekund, waarom zou ik het nu ineens anders doen?

Tot de man met de hamer kwam, en ik keihard werd teruggefloten. Mijn lijf, mijn hoofd – alles schreeuwde: stop. Ik kon niet meer. Het geluid van de tv, het traplopen van de kinderen, het kraken van een zak… álles was te veel. En alles deed pijn. Ik werd elke nacht wakker en kon niet meer slapen. Mijn geheugen liet me in de steek, ik vergat alles.

Ik was mezelf kwijt. En niet een beetje… Alles wat normaal vanzelf ging, voelde nu ineens alsof ik de gebruiksaanwijzing kwijt was. Mijn hoofd was mist, mijn lijf stond op tilt – ik had de regie totaal verloren.

Ik kon er niet meer onderuit: er móést iets veranderen.
Ik wilde niet dat mijn kinderen later zouden denken dat je altijd maar moet doorgaan, dat je geen hulp mag vragen, of dat je pas waardevol bent als je alles onder controle hebt.

Van overleven naar echt voelen

Van overleven naar mezelf terugvinden

Met de liefdevolle steun van mijn vriend ben ik keihard met mezelf aan de slag gegaan.
Het was geen makkelijke weg — maar wél een die me dichter bij mezelf heeft gebracht. Ik ben sterker, wijzer en milder geworden.

En nu ben ik hier.
Voor jou...

Voor de vrouw, die zich leeg voelt maar toch doorgaat.
Die weet dat er iets moet veranderen, maar geen idee heeft waar ze moet beginnen.

Ik bied geen Quick fix, geen toverformule en geen zweverig gedoe.
Wel nuchtere diepgang. Heldere inzichten, liefdevolle maar eerlijke confrontatie.

Want echt… het kan anders.

Voel je dat het tijd is om uit de overlevingsstand te stappen?

Nieuwsgierig waarom emoties zich vastzetten in je lijf – en wat dat doet met jou (en je gezin)?